Το τελευταίο γράμμα

Αγαπημένε μου συμπαίκτη

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που σου 'γραψα γράμμα μέσα από το blog. Την τελευταία φορά που απευθύνθηκα σε σένα σε πρώτο πρόσωπο. 

Ναι, ναι, καλά θυμάσαι. Ήταν εκείνες τις αξέχαστες μέρες του 2012. Τότε που σ' ευχαριστούσα καθώς με 'στελνες στον τελικό και μου 'δινες την ευκαιρία να νιώσω και γω μια τέτοια χαρά
(http://teachersonics.blogspot.gr/2012/06/blog-post_10.html).

Από τότε άλλαξαν πολλά. Ας μην κρυβόμαστε. Ξέρεις καλά πως εννοώ προς το χειρότερο. Οι προπονήσεις λιγόστεψαν, οι μπασκετικές μας συνευρέσεις περιορίστηκαν, ενώ ήρθαν και ορισμένες ήττες στα τουρνουά που πόνεσαν (πέρυσι και φέτος) και η ατμόσφαιρα "βάρυνε". 

Ήταν όμως αναπόφευκτο. Κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό. Ο κορεσμός είναι μέρος της ζωής και εμφανίζεται παντού, στη δουλειά, στον αθλητισμό, στις σχέσεις ακόμα και στις φιλίες. Είμαστε πολλά χρόνια μαζί διατηρώντας έναν σταθερό πυρήνα 12 (περίπου) παικτών εδώ και έξι χρόνια. Καμιά άλλη ομάδα δεν το 'χει καταφέρει. Εμείς βλέπεις δεν είμαστε σαν κάποιους που για να στεφθούν κυπελλούχοι αλλάζουν κάθε χρόνο τους παίκτες σαν τα πουκάμισα. Πάνω απ 'όλα είμαστε φίλοι με αμοιβαίο σεβασμό. 

Αύριο όμως είναι ένα κομβικό παιχνίδι στην ιστορία μας. Η μοίρα τα 'φερε έτσι ώστε αντίπαλος μας να είναι η ομάδα που παίξαμε για πρώτη φορά στα τουρνουά (Πήγασος). Ναι καλά θυμήθηκες, τότε στο μακρινό (πλέον) 2009 που μαζευτήκαμε στην κυριολεξία μια εβδομάδα πριν τους αγώνες και όμως καταφέραμε να τους κερδίσουμε. 

Αύριο οφείλουμε να πράξουμε το ίδιο. 

Η ομάδα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να βρεθεί στον δρόμο των μεταλλίων. 

Πρέπει ν' αποδείξει ότι μπορεί να κερδίζει αντιπάλους πέρα από τους Βετεράνους και τους Δικηγόρους. 

Πρέπει ν' αποδείξει ότι αξίζει να φορέσει για άλλη μια φορά μετάλλιο στο στήθος της. 

Στη αντίθετη περίπτωση, πιστεύω πως όλοι το 'χουμε καταλάβει, πρέπει κάτι ν' αλλάξει. Μπορεί να είναι οι παίκτες μπορεί όμως να είναι και η ίδια η ομάδα. 

Αύριο δικαιολογίες δεν χωρούν.  

Τραυματισμοί, δουλειές, κούραση, άγχος πρέπει όλα να παραμεριστούν και να βγούμε ζωντανοί από αυτό το παιχνίδι.

Αύριο πρέπει να τρέξεις, να ιδρώσεις, να πονέσεις, για να δώσεις συνέχεια σ΄ αυτό που χτίσαμε τα 6 τελευταία χρόνια.
 

Αυτό είναι το τελευταίο που σου ζητώ, ειλικρινά, καθώς μετά το πέρας του τουρνουά το blog θα κλείσει για πάντα. Δώσε μου την χαρά λοιπόν να το αποχαιρετήσω με το κεφάλι ψηλά, με μια σημαντική νίκη που θα μας στείλει στους τελικούς.

                                                                                      Με τιμή
                                                                               Ο συμπαίκτης σας

                                                                            Χρήστου Χριστόδουλος