Η αναγνώριση μέσα από τα λόγια του μεγάλου αντιπάλου μας
Ο μεγάλος μας αντίπαλος Αναστάσιος Βάσιος σε μία κατάθεση ψυχής αναγνωρίζει μέσα από το παρακάτω του μήνυμα την μεγάλη μας προσπάθεια. Με την ευκαιρία βρίσκει την αφορμή να στείλει τις ευχαριστίες του στους ανθρώπους που τον στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια.
Εμείς με την σειρά μας να τονίσουμε πως πάνω από όλα είμαστε φίλοι και με τον ίδιο και με όλα τα παιδιά του ΔΙΟΙΚΗΤΗΡΙΟΥ. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα και χαιρόμαστε ιδιαίτερα που θα παίξουμε μαζί τους στον τελικό. Αυτήν την στιγμή που σας γράφουμε πίνουμε μαζί καφεδάκι στο Γκόλντεν και συζητάμε τα πάντα γύρω από το αγαπημένο μας άθλημα.
Έτσι όλα δείχνουν πως σήμερα θα γίνει ο πιο φιλικός τελικός στα τουρνουά του ΟΡΑΜΑΤΟΣ. Έτσι όπως θα έπρεπε να ήταν πάντα όλα τα παιχνίδια.
Ακολουθεί το μήνυμα του Τάσου...
Αγαπητοί συμπαίκτες,
και σας αποκαλώ με αυτόν τον τρόπο γιατί αν και "ματαιόδοξος" καθώς λέτε σε άλλο άρθρο(''όπως κάποιοι άλλοι ματαιόδοξοι εν ενεργεία παίκτες στο παρελθόν...'')σας αναγνωρίζω την ίδια θέληση, την ίδια αποφασιστικότητα, την ίδια "δίψα" αλλά κυρίως υπομονή και επιμονή που θα έπρεπε να έχει κάθε αθλητής και δη μπασκεμπολίστας.
Αισθάνομαι πολύ τυχερός που θα μοιραστώ μαζί με όλους σας την χαρά της συμμετοχής σε έναν τελικό ενός τουρνουά που έχει ως σκοπό τη διάδοση και την ανάδειξη αυτού του εξαιρετικού και μοναδικού αθλήματος, που μόνο χαρές μας έχει χαρίσει τόσο προσωπικά όσο και συλλογικά-εθνικά.
Περισσότερο χαίρομαι γιατί θα αγωνιστώ απέναντι σε μία ΟΜΑΔΑ, η οποία κυριαρχείται από το ουσιαστικότερο και σημαντικότερο γνώρισμα κατ΄ εμέ, το οποίο είναι ο σεβασμός για τον συμπαίκτη που μετουσιώνεται σε "αδελφική αγάπη". Αυτό είναι το μυστικό για να μείνεις ευχαριστημένος όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα όση κι αν είναι η κούραση, οι στερήσεις, οι πίκρες και οι αναποδιές.
Κατ΄επέκταση σας αναγνωρίζω αυτήν την "αγάπη" (μην ξεχνάμε και το μότο του NBA I LOVE THIS GAME, καθόλου τυχαίο)και σας αναγνωρίζω ως ομότιμους.
Επίσης θα ήθελα να σας αναγνωρίσω ότι με το παρόν blog Ξεκλειδώσατε ένα παράθυρο ώστε να φωτιστούν τα στραβά αλλά και τα όμορφα του αθλήματος και όσων ασχολούνται με αυτό στην πόλη μας. Ελπίζω η δημοσιογραφική σας κάλυψη να μην σταματήσει εδώ αλλά να συνεχιστεί και στο μέλλον.
Κλείνοντας θέλω να σας γνωρίσω ότι φέτος ήταν μία από τις πιο "γεμάτες" και "ώριμες"(έγινα και 34) χρονιές της μπασκετικής μου καριέρας. Και αυτό αφενός γιατί ευτύχησα να πανηγυρίσω την άνοδο της Ομάδας μας, Φ.Ο.Αριδαίας, και την συμμετοχή στον τελικό της άλλης μου αγάπης, του Διοικητηρίου, και αφετέρου (πρωτίστως) να γνωρίσω από πρώτο χέρι ότι υπάρχει αρκετός κόσμος που μοιράζεται την ίδια αγάπη για το άθλημα του Μπάσκετ!
Το Μπάσκετ πάντα ήταν για μένα το κοινωνικοποιητικό και ψυχοηθικό εργαλείο στα προβλήματα της καθημερινότητας. Μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους, πόλεις, και μου προσέφερε μια Οδύσσεια, ένα μακρύ ταξίδι με Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες καθώς λέει κι ο Ποιητής αλλά κυρίως με γέμισε με συντρόφους-συμπαίκτες. Αυτό είναι ο Αθλητισμός και αυτό είναι το Μπάσκετ.
Καλή Επιτυχία Συμπαίκτες.Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους από τον Μιχάλη και τον Σκάλα τους πρώτους Συμπαίκτες το 1991, τον πρώτο Coach Ηλία, ιδιαίτερα τον Coach Λάκη, τον Captain Γ.Γ., την αγριοφωνάρα του Τζούλη, τα "σερβιρίσματα" του Αχιλλέα, το πάθος του Σταυρόπουλου, τα πολλά κιλά μπάσκετ του Δοδόπουλου, την "αράχνη" Κορδάλη,τον προσφάτως σύντροφο Γιάννη Υφαντίδη, τους Εφόρους που μας μετέφεραν από άκρη σε άκρη για να παίξουμε σε κάθε γήπεδο, ανοικτό ή κλειστό, της ΕΚΑΣΚΕΜ, όλους τους συμπαίκτες και προπονητές μου αλλά και τους αντιπάλους μου που με ανάγκαζαν να προπονούμαι περισσότερο και να γίνομαι καλύτερος. Σταματώ εδώ γιατί θα χρειαστούν πολλές γραμμές για να τους αναφέρω όλους.Να μην ξεχάσω να ευχαριστήσω και την κοπέλα μου(ξέρετε ότι οι γυναίκες δεν συγχωρούν)για την υπομονή που έδειξε και δείχνει ακούγοντας με να μιλάω ώρες για το μπάσκετ και να κάνω προπονήσεις, στήνοντας την!
Υ.Γ. Το σχόλιο είναι εκτενές μάλλον γέρασα και άρχισα τις παρελθοντολογίες και τις ατέρμονες αφηγήσεις.
Ο μεγάλος μας αντίπαλος Αναστάσιος Βάσιος σε μία κατάθεση ψυχής αναγνωρίζει μέσα από το παρακάτω του μήνυμα την μεγάλη μας προσπάθεια. Με την ευκαιρία βρίσκει την αφορμή να στείλει τις ευχαριστίες του στους ανθρώπους που τον στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια.
και σας αποκαλώ με αυτόν τον τρόπο γιατί αν και "ματαιόδοξος" καθώς λέτε σε άλλο άρθρο(''όπως κάποιοι άλλοι ματαιόδοξοι εν ενεργεία παίκτες στο παρελθόν...'')σας αναγνωρίζω την ίδια θέληση, την ίδια αποφασιστικότητα, την ίδια "δίψα" αλλά κυρίως υπομονή και επιμονή που θα έπρεπε να έχει κάθε αθλητής και δη μπασκεμπολίστας.
Αισθάνομαι πολύ τυχερός που θα μοιραστώ μαζί με όλους σας την χαρά της συμμετοχής σε έναν τελικό ενός τουρνουά που έχει ως σκοπό τη διάδοση και την ανάδειξη αυτού του εξαιρετικού και μοναδικού αθλήματος, που μόνο χαρές μας έχει χαρίσει τόσο προσωπικά όσο και συλλογικά-εθνικά.
Περισσότερο χαίρομαι γιατί θα αγωνιστώ απέναντι σε μία ΟΜΑΔΑ, η οποία κυριαρχείται από το ουσιαστικότερο και σημαντικότερο γνώρισμα κατ΄ εμέ, το οποίο είναι ο σεβασμός για τον συμπαίκτη που μετουσιώνεται σε "αδελφική αγάπη". Αυτό είναι το μυστικό για να μείνεις ευχαριστημένος όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα όση κι αν είναι η κούραση, οι στερήσεις, οι πίκρες και οι αναποδιές.
Κατ΄επέκταση σας αναγνωρίζω αυτήν την "αγάπη" (μην ξεχνάμε και το μότο του NBA I LOVE THIS GAME, καθόλου τυχαίο)και σας αναγνωρίζω ως ομότιμους.
Επίσης θα ήθελα να σας αναγνωρίσω ότι με το παρόν blog Ξεκλειδώσατε ένα παράθυρο ώστε να φωτιστούν τα στραβά αλλά και τα όμορφα του αθλήματος και όσων ασχολούνται με αυτό στην πόλη μας. Ελπίζω η δημοσιογραφική σας κάλυψη να μην σταματήσει εδώ αλλά να συνεχιστεί και στο μέλλον.
Κλείνοντας θέλω να σας γνωρίσω ότι φέτος ήταν μία από τις πιο "γεμάτες" και "ώριμες"(έγινα και 34) χρονιές της μπασκετικής μου καριέρας. Και αυτό αφενός γιατί ευτύχησα να πανηγυρίσω την άνοδο της Ομάδας μας, Φ.Ο.Αριδαίας, και την συμμετοχή στον τελικό της άλλης μου αγάπης, του Διοικητηρίου, και αφετέρου (πρωτίστως) να γνωρίσω από πρώτο χέρι ότι υπάρχει αρκετός κόσμος που μοιράζεται την ίδια αγάπη για το άθλημα του Μπάσκετ!
Το Μπάσκετ πάντα ήταν για μένα το κοινωνικοποιητικό και ψυχοηθικό εργαλείο στα προβλήματα της καθημερινότητας. Μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους, πόλεις, και μου προσέφερε μια Οδύσσεια, ένα μακρύ ταξίδι με Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες καθώς λέει κι ο Ποιητής αλλά κυρίως με γέμισε με συντρόφους-συμπαίκτες. Αυτό είναι ο Αθλητισμός και αυτό είναι το Μπάσκετ.
Καλή Επιτυχία Συμπαίκτες.Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους από τον Μιχάλη και τον Σκάλα τους πρώτους Συμπαίκτες το 1991, τον πρώτο Coach Ηλία, ιδιαίτερα τον Coach Λάκη, τον Captain Γ.Γ., την αγριοφωνάρα του Τζούλη, τα "σερβιρίσματα" του Αχιλλέα, το πάθος του Σταυρόπουλου, τα πολλά κιλά μπάσκετ του Δοδόπουλου, την "αράχνη" Κορδάλη,τον προσφάτως σύντροφο Γιάννη Υφαντίδη, τους Εφόρους που μας μετέφεραν από άκρη σε άκρη για να παίξουμε σε κάθε γήπεδο, ανοικτό ή κλειστό, της ΕΚΑΣΚΕΜ, όλους τους συμπαίκτες και προπονητές μου αλλά και τους αντιπάλους μου που με ανάγκαζαν να προπονούμαι περισσότερο και να γίνομαι καλύτερος. Σταματώ εδώ γιατί θα χρειαστούν πολλές γραμμές για να τους αναφέρω όλους.Να μην ξεχάσω να ευχαριστήσω και την κοπέλα μου(ξέρετε ότι οι γυναίκες δεν συγχωρούν)για την υπομονή που έδειξε και δείχνει ακούγοντας με να μιλάω ώρες για το μπάσκετ και να κάνω προπονήσεις, στήνοντας την!
Υ.Γ. Το σχόλιο είναι εκτενές μάλλον γέρασα και άρχισα τις παρελθοντολογίες και τις ατέρμονες αφηγήσεις.